Η ορατή δυσκολία πλέον για την εξασφάλιση του καθημερινού «επιούσιου άρτου», η κατάρρευση των αυτονόητων γοητευτικών μύθων που περιέβαλαν και «προστάτευαν» ως άλλος αερόσακος τη ζωή μας, σπρώχνει πολλούς συμπατριώτες μας, στη «ζώνη του λυκόφωτος», στη ντουλάπα με τους «σκελετούς και τα φαντάσματα» της ιστορίας, το φασισμό. Ακόμα και όσοι ως τώρα δεν αποτολμούν να συνταχθούν ανοιχτά και ανερυθρίαστα μαζί του, συμπορεύονται όταν τους δίνεται η ευκαιρία, προς την ναζιστική ιδεολογία, με αποτέλεσμα καθημερινά η κοινωνία μας να «φασίζει» όλο και πιο πολύ.
Στις 21/4 συμπληρώνονται 46 χρόνια από το πραξικόπημα της χούντας των αμερικανόδουλων και ξενοκίνητων συνταγματαρχών, ένα ιστορικό πάθημα που δεν φαίνεται να έγινε μάθημα, και είναι γνωστό ιστορικά, πως όποιος δεν μαθαίνει από τα παθήματά του, είναι καταδικασμένος να επαναβιώσει περισσότερο οδυνηρές καταστάσεις, από όσες έζησε, αλλά λησμόνησε, ωσάν να υποβλήθηκε σε λοβοτομή.
Στις μέρες μας είναι προφανής και αδιαμφισβήτητη πλέον, η επιστροφή του δουλοκτητικού δουλεμπορίου. Μην εστιάζουμε σε συγκεκριμένα περιστατικά (στο δέντρο) και χάνουμε την συνολική ουσία των γεγονότων (το δάσος). Συμπεριφορές που μας γυρίζουν αιώνες πριν, ως ανθρώπινα εξελικτικά όντα, πράξεις και δράσεις ξένες προς τον πολιτισμό, την κουλτούρα, την παιδεία και τη θρησκεία μας, προσβάλλουν την πολιτισμική καταγωγή μας και μας ακυρώνουν μελλοντικά, ως σημεία αναφοράς, ανεκτικότητας στη διαφορά και ενσυνείδητους χριστιανούς (τουλάχιστον όσους συνεχίζουν και θέλουν έτσι να αυτοπροσδιορίζονται), και το κυριότερο, μας μηδενίζουν ως παραδείγματα ζωής, για τα παιδιά μας και τις επερχόμενες γενιές, γράφοντας εμείς σήμερα αυτή τη «προσωπική μαύρη» ιστορική μας σελίδα, προδιαγράφουμε ένα ζοφερό αυριανό μέλλον.
Το πιο ανησυχητικό φαινόμενο όμως, δεν είναι αυτοί που δρουν κακοποιώντας συνανθρώπους μας, αλλά αυτοί που τους ανέχονται και δεν αντιδρούν, αλλά παρακολουθούν ψυχρά και αδιάφορα, δίχως να καταγγέλλουν, σιωπώντας συνενοχικά. Θα περίμενε κάποιος, ίσως αιθεροβάμων, μια κάποια αντίδραση, από τοπικούς φορείς, όπως εκκλησία, τοπική αυτοδιοίκηση, συλλόγους, πρωτοβουλίες πολιτών, τίποτε όμως… επιλεκτική τύφλωση και κώφωση, πλήρης υποταγή στην 11η εντολή την «ου μπλέξεις», με αποτέλεσμα ξανά στο «ίδιο έργο θεατές», της στυγνής και ανηλεούς εξουθενωτικής εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Ουσιαστικά την μετατροπή της κοινωνίας σε κανιβαλικό συμφερτό, ανελέητη ζούγκλα, όπου οι ισχυρότεροι «τρώνε» τους ασθενέστερους, βασική και πάγια αρχή άλλωστε, του καπιταλισμού και των παραγώγων του, όπως είναι ο φασισμός.
Αν όμως θέλουμε ακόμα και τώρα στο παρά 5΄, να διατηρήσουμε την αυτοεκτίμηση που μας απέμεινε ως κοινωνία και να μπορούμε να κοιταζόμαστε στο «καθρέφτη» της ιστορίας, δίχως να ντρεπόμαστε και να αηδιάζουμε για το ανθρώπινο είδος, προλαβαίνουμε από το χείλος της αβύσσου όπου βρισκόμαστε να σταματήσουμε, αναλογιζόμενοι το βάθος του βαράθρου, που απλώνεται μπροστά μας και να του γυρίσουμε τη πλάτη οριστικά, επιστέφοντας, στην ανθρωπιά, την αλληλεγγύη, την αδελφοσύνη, την ισονομία, τη δικαιοσύνη και την ελευθερία, αξίες που έχουμε τόσο μεγάλη ανάγκη στους χαλεπούς καιρούς μας, αλλά εμείς επιμένουμε να τις έχουμε λησμονημένες, στα «αζήτητα».
* O π. Δημήτριος Θεοφίλου είναι εφημέριος στην Ιτέα Φωκίδας. Είναι έγγαμος, πατέρας 3 παιδιών, Πτυχ. Θεολογίας, Πτυχ. Ψυχολογίας, Μaster Θεολογίας, Πτυχ. βυζαντινής μουσικής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου