"Η οργή του εκπαιδευτικού..."

ΕΝΩ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΚΑΙ ΔΑΣΚΑΛΟΙ ΕΞΑΘΛΙΩΝΟΝΤΑΙ ΜΙΣΘΟΛΟΓΙΚΑ, 
ΤΑ «ΡΕΤΙΡΕ» ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΖΟΥΝ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΥΟΥΝ!!!.

Του Χάρη Ανδρεόπουλου *

Ασφαλώς είναι γνωστό ότι τα τελευταία 20 χρόνια οι μισθοί των εκπαιδευτικών ήταν ευτελισμένοι σε βαθμό τέτοιο που και η ίδια η Αννα Διαμαντοπούλου αναλαμβάνοντας το 2009 το χαρτοφυλάκιό της στο υπ. Παιδείας  να παραδεχθεί δημοσίως ότι “σε μια χώρα με τον δικό μας πολιτισμό είναι ντροπή οι καθηγητές και οι δάσκαλοι να έχουν μικρότερες απολαβές ακόμη και από τους βοηθητικούς υπαλλήλους του υπ. Οικονομικών”, δημιουργώντας έτσι προσδοκίες ότι εμείς οι εκπαιδευτικοί θα αξιωθούμε, επιτέλους, να αναβαθμισθούμε οικονομικά και, τουλάχιστον, να προσεγγίσουμε τις απολαβές των κλητήρων (της Εφορίας, των ΔΕΚΟ, κλπ.).

Εχοντας ασκήσει κατά το παρελθόν κριτική στις σοβιετικού τύπου ισοπεδωτικές μισθολογικές πολιτικές των κυβερνήσεων (τόσο του ΠΑΣΟΚ, όσο και της ΝΔ), δύο μέρες μετά τις ως άνω δηλώσεις της υπουργού εξέφρασα την αισιοδοξία μου με άρθρο στην “Eλευθερία”  (19/12/2009, σελ. 3). Και ήλπισα...  Ολοι οι εκπαιδευτικοί Β/θμιας και Α/θμιας ηλπίσαμε ότι θα υπάρξει κάποια θετική εξέλιξη, ότι θα ξεφύγουμε από τον “πάτο”, αλλά...
τελικά, μείναμε με τη παρηγοριά της αναγνωρισθείσας αδικίας καθώς οι απολαβές μας συνέχιζαν να παραμένουν μικρότερες των κλητήρων. Δυό χρόνια μετά (2011) με την εξαγγελία περί του «ενιαίου» μισθολογίου η τότε «οικουμενική» κυβέρνηση του Λουκά Παπαδήμου μιλώντας περί «μισθολογικής δικαιοσύνης» και «αμοιβών ανάλογα με τα προσόντα», καλλιέργησε νέες ελπίδες στον εκπαιδευτικό κόσμο, ότι  θ΄ αξιωθούμε να λαμβάνουμε μισθούς τουλάχιστον επιπέδου κλητήρος. Κι αυτές οι ελπίδες, όμως, απεδείχθησαν φρούδες. Με το νέο, το «ενιαίο» μισθολόγιο, η κυβέρνηση όχι μόνο δεν αναβάθμισε οικονομικά το κλάδο μας αλλά τον οδήγησε στην εξαθλίωση με μειώσεις αποδοχών που έφθασαν στο 40 – 45% (!).  Για να γίνει κατανοητό το μέγεθος και η έκταση της μισθολογικής «τραγωδίας» που βιώνει ο κλάδος των εκπαιδευτικών θα πρέπει, φυσικά, να συνυπολογισθούν και οι κατάφωρες αδικίες του παρελθόντος. Τη τελευταία 20ετία ο μηνιαίος μισθός των καθηγητών ήταν περίπου αντίστοιχος με τις απολαβές του 15νθημέρου (!) ετέρων κλάδων - "ρετιρέ», όπως, π.χ. των εφοριακών, τελωνειακών, ΔΕΗ, ΟΤΕ, EΡΤ, ΟΣΕ και λοιπών "ευγενών» υπηρεσιών, οργανισμών και επιχειρήσεων του στενού και ευρυτέρου  δημοσίου τομέα. Ειλικρινά δε ομολογώ ότι ακόμη αδυνατώ να το "χωνέψω»: 1.300 - 1.500 ευρώ το μήνα ο καθηγητής με 20χρονη υπηρεσία (με πτυχίο πανεπιστημίου, ενίοτε και με μεταπτυχιακό ή και διδακτορικό) και 1.300 - 1.500 ευρώ το δεκαπενθήμερο (!!!) ο αντιστοίχου επιπέδου (κατηγορίας ΠΕ) και αναλόγου χρόνου υπηρεσίας υπάλληλος της Εφορίας, των ΔΕΚΟ (ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΕΡΤ, κλπ.) Aκόμη και οι βοηθητικοί υπάλληλοι (υποχρεωτικής εκπαιδεύσεως, δηλ. με απολυτήριο Δημοτικού ή Γυμνασίου) του υπ. Οικονομικών - και ου μόνον - είχαν μεγαλύτερες απολαβές απ΄ τους εκπαιδευτικούς. Μιλάμε για απόλυτη ισοπέδωση. Εννοείται ότι οι κριτικές αυτές παρατηρήσεις δεν αποτελούν μομφή κατά της ομοιόβαθμης μ΄ εμάς κατηγορίας ΠΕ των κλάδων "ρετιρέ» και της συμπαθεστάτης κατηγορίας των κλητήρων (YE), αλλά έκφραση καημού, παραπόνου και πικρίας για την ελεεινή συμπεριφορά της Πολιτείας εις βάρος του δικού μας, καταφρονεμένου και τα μάλα ταπεινωμένου κλάδου. Γιατί, όπως και να το κάνουμε, αλλιώς βιώνει την επελθούσα οικονομική κρίση ένας μισθωτός που τη τελευταία 20ετία είχε μηνιαίες απολαβές 2.600 - 3.000 ευρώ (τα "ρετιρέ»), και πολύ έως εντελώς αλλιώς εκείνος που οι μηνιαίες απολαβές του ήταν 1.300 - 1.500 ευρώ, όπως ο κλάδος των εκπαιδευτικών, ένας κλάδος που η οικονομική κρίση τον έχει αποδεδειγμένα γονατίσει.

Διαβάζοντας το υπό τον τίτλο «Ψαλίδι στα ρετιρέ του Δημοσίου» ρεπορτάζ στο «Βήμα» της περασμένης Κυριακής (20/10/2013, σελ. 18),  ένιωσα την οργή μου να εντείνεται όχι τόσο από την αποκάλυψη ότι το νέο μισθολόγιο μόνο στα λόγια παραμένει «ενιαίο» (καθώς ορισμένα υπουργεία  συνεχίζουν να καταβάλλουν «ειδικά επιδόματα» στους υπαλλήλους τους, με αποτέλεσμα άγαμος υπάλληλος του υπ. Οικονομικών να έχει σχεδόν διπλάσιο μισθό από τον υπάλληλο του υπ. Παιδείας με ίδιο μισθολογικό κλιμάκιο και με έξι παιδιά!.. ), αλλά – και κυρίως - από την αναφορά ότι κορυφαία στελέχη της ΝΔ που εκφράζουν, λέει, την ανησυχία τους για τις παρατηρούμενες (βρε, βρέ, ξύπνησαν [;..] τα παιδιά...)  ανισότητες. «Οταν βλέπει ο εκπαιδευτικός ή ο ένστολος με μισθό κάτω από χίλια ευρώ ότι εξακολουθούν να υπάρχουν μισθοί 3.000 ευρώ στο Δημόσιο εξεγείρεται. Οργίζεται και θα μας το ανταποδώσει τις εκλογές...». Επρεπε, άραγε να περάσουν δυό ολόκληρα χρόνια για να αντιληφθούν ότι το «ενιαίο» μισθολόγιο αντί να δώσει λύσεις δημιουργεί νέας γενιάς προβλήματα μισθολογικών ανισοτήτων που απειλούν, λόγω της αδικίας που αναπαράγουν, να προκαλέσουν κοινωνικές εκρήξεις;

* Οι εκπαιδευτικοί ποτέ δεν διεκδικήσαμε παχυλούς μισθούς και προνόμια. Αυτό που απαιτούμε, όμως, είναι η απόδοση της ελάχιστης τιμής στο λειτούργημα που ασκούμε και ο έμπρακτος σεβασμός της αξιοπρέπειάς μας. O βαθιά χειμαζόμενος κλάδος μας είναι σε απόλυτη απελπισία, με την ανοχή του να έχει ξεπεράσει κάθε όριο και τη δραματική εκδήλωση της οργής του ante portas! Ηδη έχουμε φθάσει στα όριά μας. Oσοι από αυτούς που ζητάνε τη ψήφο μας - κόμματα και βουλευτές πάσης αποχρώσεως -  στρουθοκαμηλίζουν ή σφυρίζουν αδιάφορα, κοροϊδεύοντας εν ψυχρώ 170.000 εκπαιδευτικούς B/θμιας και Α/βάθμιας εκπαίδευσης (που μαζί με τα μέλη των οικογενειών τους ξεπερνούν τους 200.000 ψηφοφόρους), στις επόμενες εκλογές θα τρίβουν τα μάτια τους...

* Ο Χάρης Ανδρεόπουλος είναι θεολόγος καθηγητής στο Γυμνάσιο και το ΓΕΛ Γαλαξιδίου. Το άρθρο δημοσιεύεται στη εφημερίδα Larissanet (25.10.2013, σελ. 14) και στο ιστολόγιο της ΔΑΚΕ καθηγητών Ν. Φθιώτιδος