"Ο άγνωστος πλησίον μου, «μπορεί» και να είναι ο Χριστός"

Του πρεσβυτέρου Δημήτρη Θεοφίλου*  

Έφθασαν και πάλι τα Χριστούγεννα μέσα σε δίσεκτους καιρούς και χρόνους,  ο νέος χρόνος μας «κλείνει το μάτι» πονηρά,  γεμάτος μυστήριο και  υποσχέσεις μάλλον ανέφικτες. Δεν είμαι όμως μόνος μου, σε τούτη τη δίνη των δύσκολων ημερών, μηνών και χρόνων, είναι και οι άλλοι οι πιο αναγκεμένοι από μένα, τους νοιάζομαι καθόλου στη χρεία τους;

Έχει ο καιρός γυρίσματα, αναπάντεχα και ξαφνικά, που σε φέρνουν «τούμπα», από ιδιοκτήτη σε άστεγο, από κύριο σε παρία, από πρόσωπο ευυπόληπτο  κοινωνικά και οικονομικά σε ανυπόληπτο θαμώνα ξενώνων αστέγων και συσσιτίων, από κυρίαρχο και  πρωταγωνιστή στο «θέατρο» της ζωής σε κομπάρσο.

Είμαι ακόμα «ζωντανός… στη σκηνή....», δρω……… γράφω…….. μιλώ….. σκέπτομαι…… πόσο όμως  νοιάζομαι, για όλους εκείνους που είδαν και ζουν τη ζωή τους, να ανατρέπεται ολοκληρωτικά, πως είμαι δίπλα τους, με το περίσσευμα ή το υστέρημά μου, με τη προσευχή ή τη καλή μου κουβέντα, με τον εθελοντισμό ή την συμπαράστασή μου, ή μήπως έχω μάτια και αυτιά «ερμητικά κλειστά», στο διπλανό που σήμερα έτυχε να  είναι ανήμπορος. Φρονώ, πως μπορεί άνετα, στη θέση αυτού, να βρίσκομαι  αύριο εγώ, το παιδί μου,  ή κάποιο  άλλο κοντινό και προσφιλές μου πρόσωπο. Δεν δίνω για επίδειξη, δεν δίνω από συνήθεια τις μέρες αυτές , δίνω ότι έχω, μπορώ και θέλω να δώσω, από ανάγκη να παραμείνω άνθρωπος, να μην χάσω την ευαισθησία μου, την αίσθηση της αλληλεγγύης και της αγάπης για αυτόν που υποφέρει, δίχως φαμφάρες και θόρυβο, ιδίως αν τυχαίνει να δηλώνω πως θέλω να ανήκω, σε μια εκκλησιαστική κοινότητα, ορθόδοξων κριτηρίων. Το να προβάλλω και να διαφημίζω το «αυτονόητο» αποτελεί ύβρη (με τη αρχαιοελληνική έννοια). Ο άλλος είναι η προέκταση του εαυτού μου και εγώ του δικού του, πως μπορώ να ζω ερήμην του, θα είμαι ανάπηρος, πως μπορεί να ζει αγνοώντας με , θα είναι «φτωχότερος», ως εκκλησιολογική προοπτική της όντως «Βασιλείας» υπάρχω με (για)  εσένα και ζεις με (για)  εμένα.

Μόνος του ας μη μείνει κανείς, αυτές τις πανανθρώπινες μέρες, του ερχομού του θεανθρώπου στον «άθλιο» και «μίζερο» μεταλλαγμένο μας  κόσμο, ας είμαστε αλληλέγγυοι, δίπλα, κοντά, μαζί με τον αναξιοπαθούντα τού σήμερα, γιατί αύριο μπορεί να είμαστε εμείς στη θέση του.  Σωτηρία ατομική δεν υπάρχει δίχως «κοινωνία» με τον άλλο, κανείς δεν μπορεί να σώσει το «τομάρι» του εξατομικευμένα. Η «Βασιλεία» προϋποθέτει κένωση, από τα πολλά και ποικίλα θέλω μας, από τους εγωτισμούς μας, από την διασφάλιση των συμφερόντων και βεβαιοτήτων μας, από την συνήθεια των βολεμάτων μας, γιατί μην το ξεχνάμε ούτε στιγμή, «εντός ημών εστί», ευδιάκριτη για όσους τολμούν να απεμπλακούν και να απωθήσουν τις βιοτικές μέριμνες του αιώνα τούτου του απατεώνα, και δυσδιάκριτη για τους υπόλοιπους που «παλεύουν» με την σχετικότητα να διαχειριστούν την «απόλυτη ματαιότητα»   είτε του χρήματος, είτε της εξουσίας (δόξας),  των δύο μεγάλων αρχέγονων πειρασμών του ανθρώπινου είδους. Όταν η «ανάγκη»  μεταμορφώνεται σε φαντασίωση της απληστίας και η «βούληση» σε αδηφάγο εξουσιολαγνία, τότε το αύριο αυτού του κόσμου, μαθηματικά οδηγείται, στην απελπισία με μωβ ανταύγειες.

* Ο παπα - Δημήτρης Θεοφίλου, Μ. Sc. Θεολογίας, είναι εφημέριος του ιερού ναού Αγ. Χαραλάμπους Ιτέας Ν. Φωκίδας. Το άρθρο δημοσιεύεται στο  Αmfissapress.gr